что дапамагло паляунічаму вызваліцца ад палону чорных сил
7. Што дапамагло паляўнічаму вызваліцца ад чорных сіл?
8. Як вы лічыце, што неабходна чалавеку, каб вытры-
маць неспрыяльныя жыццёвыя абставіны?
Ответы
нерозлучні друзі митько і сергійко. хлопчики не дуже успішно закінчили
п’ятий клас і перейшли в шостий. на літні канікули вони отримали завдання
зібрати гербарій, але й не збиралися цього робити. у вересні хлопці знайшли
вдома якийсь гербарій, підписали його і здали. як виявилося, цей альбом
старший брат митька взяв у приятеля, а той теж взяв його на роботі на два
дні. був великий скандал, митькові дісталося від брата, а в школі вчителька
ще довго згадувала цей випадок.
у дружбі двох хлопчиків митько верховодив. це саме він придумав поїхати на канікули до бабусі, він приготував цілу промову, яка мала переконати батьків відпустити їх у село. митько показав сергійкові озеро і запропонував залишатися в курені в лісі на ніч. сергійко спокійніший, він підтримує всі ідеї свого друга і є реалізовувати їх.
митько та сергійко міські жителі, їм треба було виявити неабияку відвагу, щоб залишитися вночі в курені біля озера. серед лісу, за три кілометри від села, хлопчики вистежували чудовисько, чергували біля вогнища. звичайно ж, вони боялися невідомих нічних звуків, але підтримували один одного і не кидали в біді.
митько і сергійко ніколи не сварилися, хоча іноді між ними виникали непорозуміння. якось хлопці нагадали один одному про їхні проблеми в школі: про сергійкову трійку з фізкультури, про сині листочки в альбомі митька. але не дуже приємна розмова закінчилася тим, що хлопці розсміялися, і настрій для сварки одразу зник.
Что дапамагло паляунічаму вызваліцца ад палону чорных сил
У апавяданні «Вужыная карона» пераканальна паказана ўваскрэсенне душы ў выніку рашучага бою чалавека за сваю душу. Эвалюцыя душы кожнага чалавека пачынаецца з перагляду каштоўнасцей: Сямён зразумеў, што багацце ад нячысціка — тлен, не здольны зрабіць яго шчаслівым. Самае вялікае шчасце — каханне. У імя яго ён цалуе крыжык (а крыж — сімвал веры, без якой, як даводзіць Ян Баршчэўскі, чалавек «на ўсё гатовы») і кідае каменем у вужа. Метафарычна выяўляе Ян Баршчэўскі сваё разуменяе аднаго з пастулатаў хрысціянскай маралі, што «вера без добрых спраў мёртвая ёсць». Пацалаваць крыжык і кінуць каменем у вужа — рэалізаваць і пацвердзіць сваю веру і шчырыя памкненні на справе.
Уваскрэсенне душы пачынаецца з усведамлення свайго граху, віны, з пакаяння і раскаяняя за ўчыненае. Наступная прыступка на лесвіцы жыцця — жаль, спагада няшчаснаму, адчуванне яго болю і пакут, як сваіх уласных. А канчаткова вырваць сваю душу ў нячысціка можна толькі добрымі справамі. Усе прыступкі на лесвіцы жыцця адолеў герой Яна Баршчэўскага, каб вярнуць сабе чалавечы воблік. Але аднаго ўсведамлення сваёй віны і пакаяння недастаткова. Рабі дабро ўсім, нават сваім крыўдзіцелям, даводзіць апавяданнем «Ваўкалак» Ян Баршчэўскі. I адначасова перасцерагае, заклікае быць асцярожнымі, клапаціцца пра стан сваёй душы, не пускаць у яе тое, што можа загубіць: зайздрасць, жаданне зла іншаму, хцівасць, помслівасць.
Біблейскія рэмінісцэнцыі ў творы відавочныя. I Біблія папярэджвае ўсіх нас, што зайздрасць — грэх вельмі вялікі, большы за забойства, бо зайздрасць паступова, кропля па кроплі забівае радасць жыцця і ўсведамленне таго, што дадзена чалавеку. Зайздрасць напаўняе яго душу неўтаймоўным жаданнем зла іншаму, каму дадзена тое, што яму не дадзена. Зайздроснік — жывы труп, непахаваны нябожчык, які выпраменьвае толькі зло. Зайздроснік — гэта ваўкалак, папярэджвае нас і Ян Баршчэўскі.
Алегорыя Яна Баршчэўскага не толькі сродак займальнасці ці стварэння крытычных сітуацый, у якіх выпрабоўваюцца героі. Яна філасофская, яна — спосаб выяўлення пісьменніцкай канцэпцыі. У фантастычных апавяданнях Яна Баршчэўскага носьбітам і ўвасабленнем дабра з’яўляецца толькі чалавек. За рэдкім выключэннем, і намаганні чалавека, сродкі яго барацьбы з незлічонымі размаітымі сіламі зла таксама рэальныя — добрыя справы дзеля бліжняга свайго. Толькі ад гэтых добрых, канкрэтных і рэальных, а не фантастычных спраў гіне зло. Толькі Чалавек (а не, як у паганскіх ці літаратурных казках, птушкі ды звяры) супрацьстаіць злу ў розных яго абліччах: ката Варгіна, Белай Сарокі, чорнага сабакі, вужа, нават жамяры. Усе яны — слугі д’ябла. Супраць усіх іх — адзін Чалавек. I яго перамога вызначаецца станам яго душы і пабожнымі ўчынкамі. У гэтым — аптымізм, максімалізм і пафас сцвярджэння ў творах Яна Баршчэўскага.
Вялікую мастацкую вартасць і неацэннасць духоўнага вопыту, засведчанага ў творы, уяўляе гутарка-балада У. Сыракомлі «Хадыка». У творы даследуецца не драма жыцця чалавека, а драма і эвалюцыя, уваскрэсенне яго душы. Твор уражвае не фабулай, а мастацкім выяўленнем біблейскай ісціны: у якую б бездань ні зрынуў чалавека яго грэх, заўсёды ёсць надзея (і што яшчэ важней — магчымасць) адрадзіць, уваскрасіць, выратаваць сваю душу. А скарыстаць гэтую магчымасць ці не — залежыць толькі ад чалавека.
Трыццаць гадоў хаваўся Хадыка ў лесе ад людзей, жыў у адзіноце, «працаваў са слязамі», «у сабе нёс пагоню», бо гналі думкі, гнала пачуццё віны за пралітую кроў. I жывы пазайздросціў мёртваму, бо на тым няшчасным, па кім галосіць жонка, няма такога страшнага граху, як на ім, Хадыку…
Адзінота, холад і голад не раз наводзілі на думку ісці да гасцінца і разбоем здабываць ежу ці налажыць на сябе рукі. Жыццяпісам Хадыкі У. Сыракомля акрэсліў вехі уваскрэсення чалавечай душы: усведамленне свайго граху, віны, раскаянне і шчырае, што са слязьмі прыйшло, пакаянне, цярпенне, малітва і вера, надзея і любоў да жывога, да працы, да людзей, сама праца і людская міласэрнасць — вось тое, што лечыць скалечаную душу.
Пакутніцкі гэта шлях да ўратавання, але іншага проста няма. Споведзь лірычнага героя верша П. Броўкі вычарпальна вызначае тыя пакуты:
Аднак толькі такая кара — сведчанне таго, што душу яшчэ можна ўратаваць. I наадварот, пошукі самаапраўдання — сведчанне яе пагібелі, як пра тое нагадвае нам А. Вярцінскі:
ПЫТАНI ПА ТЭКСТУ ВУЖЫНАЯ КАРОНА Прыгадайце эпізоды ў творы, якія падаліся вам
фантастычнымі.
2. Якім быў панскі лоўчы Сямён па сваім характары?
Як ён ставіўся да сваіх абавязкаў?
3. Чаму паляўнічаму не ўдалося выканаць даручэнне
панскага аканома?
4. Як атрымалася, што Сямён трапіў у залежнасць
ад нячысціка?
5. Перачытайце апісанне ночы на Ласінай гары перад
святам Узвіжання. Што прыйшлося там перажыць
Сямёну? Як ён атрымаў Вужыную Карону?
6. Як змянілася жыццё лоўчага пасля сустрэчы з
Вужыным Каралём? Ці стаў Сямён шчаслівым ад
дапамогі нячысціка?
7. Што дапамагло паляўнічаму вызваліцца ад палону
чорных сіл?
8. Як вы лічыце, што неабходна чалавеку, каб вытры-
маць неспрыяльныя жыццёвыя абставіны?
Ответы
ти такий сильний, розумний, хитрий, цiкавий i бажаю тобi здоров’ячка, i щоб був таким все твоэ щасливе життя! хочу стати таким(ою) як ти коли виросту!
дякую за увагу дорогий мiй котигорошко! всього найкращого i пока.
вiд (введiть своэ iм’я в родовому вiдмiнку)
китай 1 408 526 449
россия 146 793 744
основной выращивание винограда
дополнительные виды деятельности:
выращивание зерновых культур
выращивание зернобобовых культур
выращивание однолетних кормовых культур
разведение молочного крупного рогатого скота, производство сырого молока
разведение прочих пород крупного рогатого скота и буйволов, производство спермы
разведение овец и коз
предоставление услуг в области растениеводства
Пик Адама и каменный отпечаток следа
С углублением в плите связано множество древних легенд самых различных религий. Каково же его подлинное происхождение? Может быть, оно носит естественный характер и это всего-навсего «каприз природы»?
В Шри-Ланке (остров Цейлон), высится мощная конусообразная гора, почитаемая приверженцами всех четырех мировых религий. Причина этого почитания заключается в отпечатке ноги в скале, который находится на самой вершине.
Согласно различным преданиям, весь остров, и особенно эта гора, расположен «ближе всего к раю». Быть может, речь идет о месте, где был сотворен человек?
Гора Адама, имеющая высоту 2240 метров, относится к высочайшим горным вершинам Шри-Ланки. В сухой сезон сюда ежедневно поднимаются тысячи паломников: буддисты, индуисты, мусульмане и христиане,— а с некоторых пор и просто туристы.
Поскольку восхождение под палящими лучами солнца — слишком тяжелое испытание, экскурсии на пик Адама совершаются по ночам. Самый короткий путь предусматривает подъем на 1 км и преодоление 5 тыс. ступеней.
Перед тем как взойти на вершину после четырех часов нелегкого пути, рекомендуется выпить горячего чаю: здесь свирепствует ледяной ветер, а температура ночью может опускаться до отрицательных значений. Когда наконец достигаешь верхнего плато, обнаруживаешь, что небольшой храм уже полон людей, собравшихся здесь до рассвета.
С минуты на минуту вас ждет поистине фантастическое представление: когда первые лучи прорезают сумеречное небо, а из-за подернутых туманом вод океана начинает подниматься огненный шар, и в этот момент толпа верующих приветствует его возгласами «Садху, садху!» («Святой, святой!»).
На западе же, напротив солнца, тоже разворачивается грандиозное зрелище — конусообразная тень Пика Адама начинает медленно раздвигаться по расстилающейся внизу долине.
Но главной целью паломников является углубление в скале длиной 160 см и шириной 75 см, имеющее форму отпечатка ступни. К сожалению, не все смогут рассмотреть его, потому что почитаемая, словно святилище, плита с отпечатком обычно покрыта платками, усыпана цветами, а над ней возвышается маленький храм.
Паломники проходят вереницей, бормоча вполголоса мантры. Они становятся на колени, целуют камень и бросают цветы на покрытое платками углубление.
Индуисты верят, что отпечаток принадлежит их богу Шиве, который однажды останавливался в этих местах, и называют гору «Шива-Нади-Падан». Буддисты же называют ее «Шри-Пада» — «Священный След Ноги». Согласно легенде, Будда посещал эту гору в 500 г. до н.э. Первый буддийский храм был сооружен здесь уже около 300 г. до н.э.
Христиане же и мусульмане связывают эту святыню с тем, что, когда изгнанный из рая Адам спускался на Землю, он ступил ногой на вершину горы. Так что жители Шри-Ланки считают свою родину самой близкой к раю землей не только из-за великолепной природы.
Для христиан-католиков — вследствие португальского колониального владычества на Цейлоне в середине XVII века — отпечаток имеет другое значение. По их мнению, его оставил апостол Фома, поднявшийся на гору в ходе своей миссионерской деятельности в Южной Азии.
Паломники впервые появились здесь еще в XI веке. Марко Поло верил, что на вершине горы находится могила Адама.
С углублением в плите связано множество древних легенд самых различных религий. Каково же его подлинное происхождение? Может быть, оно носит естественный характер и это всего-навсего «каприз природы»? Или работа фальсификатора? Неужели действительно отпечаток человеческой ступни таких размеров! В какую же непроглядную древность Землю населяли десятиметровые великаны?
Бытует мнение, будто отпечаток ноги на Пике Адама представляет собой всего лишь копию, а оригинал — в мраморе — якобы находится в другом месте. У этой легенды имеется параллель — предание об отпечатке копыта лошади Мохаммеда на скале в Иерусалиме, откуда пророк вознесся на небо.
Что является истиной в этих легендах, религиозных преданиях, толкованиях и предположениях? Какую тайну скрывает Пик Адама, куда, согласно верованиям жителей Шри-Ланки, ступила нога первого человека на планете Земля?
К сожалению, научные исследования на священной горе не проводились. Так что — увы! — сегодня нам приходится довольствоваться умозрительными рассуждениями и догадками.
Что дапамагло паляунічаму вызваліцца ад палону чорных сил
Узнікненне фразеалагізма традыцыйна звязваюць з назвай Іванаўскай плошчы ў Маскоўскім Крамлі, на якой y XVI ст. і пазней дзякі вельмі гучна, каб усе чулі, аб’яўлялі царскія ўказы. Паводле ж В. М. Макіенкі, фразеалагізм утварыўся на аснове выразу больш поўнай формы во всю ивановскую мощь шляхам субстантывацыі прыметніка і ўсячэння назоўніка. Кампанент іванаўскі першапачаткова адносіўся не да Іванаўскай плошчы, a да Івана — героя шматлікіх народных казак.
На ўсю катушку. Гл. на поўную (усю) катушку.
На хвост (на хвасце) станавіцца. Уласна бел. Пагрозліва, варожа ставіцца да каго-н. Ціток таксама як не закрычаў на Зазыбу: „Ды не трэба таго сходу. “ Астатнія мужыкі… зарагаталі—тады навошта было дарэмна на хвост станавіцца! (І.Чыгрынаў. Плач перапёлкі).
Узнікненне фразеалагізма — вынік пераносу дзеянняў, стану гадзюкі на чалавека. Як піша Ф. Янкоўскі, „гадзюка мае здольнасць падымацца і кідацца на чалавека, на любую жывую істоту“. Перад тым як нанесці імгненны ўкол ядавітымі зубамі, гадзюка рэзкім і дужым рухам становіцца на хвост, г. зн. падымае пярэднюю частку мускулістага цела.
Ha цугундар браць (узяць) каго. Агульны для ўсходнесл. м. (руск. брать на цугундер, укр. братн на цугундер). Караць, прыцягваць да адказнасці. У анкеце ўжо не напішаш, што ў палоне і акружэнні не быў. Цяпер чортаў знак. Ды яшчэ асобы аддзел на цугундар возьме (В. Быкаў. Здрада).
Слова цугундар, неўжывальнае па-за фразеалагізмам, узнікла, паводле М.І.Міхельсона, шляхам зрашчэння двух ням. слоў: zu + hundert (к + сотня), успрынятых ад немцаў як частка каманды-загаду даць камусьці сто ўдараў (палак, розгаў, шпіцрутэнаў). Этымалагічная невыразнасць, нематываванасць гэтага слова часам спараджае яго іншае напісанне: цугундры, цыгундзер, цыгундар.
На цырлах. Агульны для ўсходнесл. м. Ужыв. са значэннямі ‘дрыжаць перад кім-н., без адгаворак падпарадкоўваючыся ва ўсім’ і ‘усяляк дагаджаючы каму-н. (бегаць вакол каго-н.)’. Усе, нават афіцэры, перад ім, як кажа старая Пабетынчыха, на цырлах (В. Супрунчук. Калыханка ддя Ясіка). Бач, пан які знайшоўся, бегай вакол яго на цырлах! (С. Законнікаў. Ліёнскі тыдзень).
Паходзіць з турэмна-лагернага жаргону, дзе назоўнікавы кампанент застыў толькі ў адной форме (параўн.: на дыбачках, на кукішках, на цыпачках).
На чале з кім. Агульны для многіх слав. м. (напрыклад, укр. на чолі, польск. na czele, балг. — y злітным напісанні — начело; параўн. y руск. м.: во главе). Пад кіраўніцтвам каго-н. Кудысьці спяшыла грамада вучняў на чале з настаўнікам (Ц. Гартны. Сокі цаліны).
Пададзенае ў ТСБМ (т. 5, кн. 2, с. 291) слова чало са значэннямі ‘лоб’ і ‘твар’ і пазначанае паметамі „ўстар. і паэт.“ не мае дачынення да фразеалагізма на чале. Тут іншае чало (чело) — агульнаславянскае слова, утворанае, відаць, суфіксальным спосабам ад дзеяслоўнай асновы і з першапачатковым значэннем ‘верх, узвышша’.
На чатыры вокі. Агульны для бел. і ўкр. (на чотири ока) м. Без сведак, без пабочных асоб (гаварыць, сустракацца, апынуцца і пад.). Цярэшка сеў на канапу, утапіўся ў яе мяккасці, побач сеў чалавек з вачыма сфінкса, і на чатыры вокі Цярэшка здаў кароткую справаздачу (З. Бядуля. Язэп Крушынскі).
Выраз усведамляецца як матываваны, заснаваны на сінекдасе. Склаўся пад уплывам сэнсава тоесных, але з крыху іншай структурай фразеалагізмаў, якія ёсць у многіх мовах; параўн.: польск. w cztery oczy руск. между четырех глаз, чэшск. mezi ctrzrma осіта, ням. unter vier Augen, франц. entre quatre yeux.
Начная зязюля. Уласна бел. Жонка. Спытала пасля ў свайго начная зязюля: „Пра што вы там гаварылі?“ A ён na-чужому неяк адсек: „Спі лепш, a то старою будзеш без пары“ (Я. Брыль. Сцежка-дарожка).
Паходзіць з прыказкі Начная зязюля дзённую перакукуе, што значыць ‘жонка зможа настаяць на сваім, пераканаць мужа зрабіць па яе жаданні’.
На чорны пазногаць. Гл. на сіні (чорны) пазногаць.
На чым свет стаіць. Агульны для ўсходнесл. м. Вельмі моцна, нястрымна (лаяць, лаяцца, клясці, крыць і пад.). Каваль паказвае малойцу, дзе трэба па кавадлу біць, і лае на чым свет стаіць няўмелага малатабойца (Я.Сіпакоў. Кузня).
Узнікненне фразеалагізма, як лічыць В. М. Макіенка, звязана са старажытным вераваннем людзей, паводле якога свет стаіць на чымсьці (напрыклад, на трох вялікіх кітах). Першапачаткова выраз абазначаў ‘да самай асновы свету, грунтоўна’.
Нашага палку прыбыло. Агульны для ўсходнесл. м. (руск. нашего полку прибыло, укр. нашого полку прибуло). Нас, такіх, як мы, стала больш (гаворыцца пры з’яўленні ў калектыве чалавека аднолькавых поглядаў, перакананняў і інш.). [Клава: ] Гэта друг таварыша Язвы, паэт. [Жлукта: ] Значыць, нашага палку прыбыло (К. Крапіва. Мілы чалавек). Дзеяслоўны кампанент ужыв. і ў форме цяперашняга часу: О! Нашага палку прыбывае. Вельмі прыемна, калі круг інтэлігенцыі павялічваецца (Я. Колас. На ростанях).
Выраз прыйшоў са старадаўняй песні-гульні „А мы проса сеялі“. Хлопцы і дзяўчаты станавіліся ў два рады, ці, іначай, палкі (даўней словам полк называлі не толькі вайсковую адзінку, але і, як засведчана У. Далем, гурт, чараду людзей). Калі з адной чарады ў другую пераходзіў, як таго патрабавалі ўмовы гульні, хлопец ці дзяўчына, полк, які атрымаў папаўненне, спяваў:
У вершаванай аповесці А. А. Бястужава-Марлінскага „Андрэй, князь Пераяслаўскі“ апошні з прыведзеных радкоў песні падаецца ў такой арфаграфіі: „Ой, дид-ладо, прибыло!“ Гэта пралівае святло на нацыянальна-этымалагічны бок песні. Украінскае дід — гэта „дзед“, ладо — „лада“ (у руск. і бел. мовах), ці „мілы“. Адсюль становіцца зразумелым, чаму ў назоўнікавым кампаненце фразеалагізма нашага палку прыбыло такі незвычайны канчатак — y: і ў сучаснай укр. м. слова полк мае ў род. скл. адз. л. формы полку і полка a літаратурная норма фразеалагізма — нашого полку прибуло. Відаць, і ў памянёнай песні націск прыпадаў не на другі, a на першы склад назоўнікавай формы полку.
На шапачны разбор. Паўкалька з руск. м. (к шапочному разбору). Ужыв. пры дзеясловах прыйсці, паспець і абазначае ‘позна, пад самы канец чагосьці’. — Але доўга нешта вы там, — плюснуў Чубар прыжмуранымі ад бяссонніцы вачамі. — На шапачны разбор, лічы, прыйшоў. (І.Чыгрынаў. Плач перапёлкі).
Зыходная вобразнасць фразеалагізма адлюстроўвае пэўную сітуацыю: хто-небудзь завітаў